تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران با تساوی مقابل تیم آفریقایی نیجریه و با توجه به واگذاری بازی مقابل آرژانتین و بوسنی و هرز گوئین، فقط با یک امتیاز در قعر جدول گروه F جام جهانی جای گرفت و برای چهارمین بار از صعود به یک هشتم نهایی این تورنمنت که ازرویاهای فوتبال دوستان ایرانی است بازماند. 

نمایش خیره کننده و قابل قبول تیم ملی مقابل قهرمان آقریقا و آرژانتین، قهرمان دو دور جام جهانی، اکثر کارشناسان فوتبال جهان و  مطبوعات و رسانه های گروهی را وادار به تمجید از پشتکار و نحوه بازی ملی پوشان در مقابل مدعی اصلی جام کرد.

اگر همین روند مقابل تیم بوسنی هم ادامه پیدا می کرد بی شک با کسب سه امتیاز شیرین در حال حاضر به جای نیجریه این تیم ملی ایران بود که باید در مرحله یک هشتم نهایی مقابل تیم ملی قدرتمند فرانسه صف آرایی می کرد.

با توجه به اینکه بازیکنان ایران در بازی سوم خود مقابل بوسنی و هرزگوئین دچار استرس ناشی از صعود یا عدم صعود، عدم تمرکز کافی و خستگی مفرط حاصل از دو پیکار سخت مقابل فیزیکی ترین تیم جهان (نیجریه) و تاکتیکی ترین تیم جهان (آرژانتین) بودند و غرور و خود بزرگ بینی حاصل از نمایش زیبای تیم ملی مقابل آرژانتین و دست کم گزفتن بوسنی نیز کمک زیادی کرد تا بوسنی این مسابقه حیاتی برای ورزش کشورمان را به سود خودش به پایان رسانده تا همچنان ایران در حسرت صعود به دور حذفی جام جهانی باقی بماند.

نکته حائز اهمیت اینکه تیم ملی در مقابل بوسنی تاکتیک خاصی را دنبال نمی کرد و فقط به فکر حمله های بی هدف بود و همین مسئله به ضرر تیم ملی شد و به جای تمرکز در بازی، تاکتیک دفاعی و استفاده از ضدحملات مناسب با سرعت و قدرت کافی، با بازی دادن به سه مهاجم سعی در به رخ کشیدن قدرت خود حریف اروپایی اش بود که این اشتباه اولین و آخرین اشتباه شد و همین اشتباه در نهایت به حذف تیم ملی از جام جهانی منجر شد و به خاطر همین است که مربیان به بازیکنان خود گوشزد می کنند فرصتی برای جبران اشتباه در جام جهانی نیست.

حال که تیم ملی با سوغات تجارب بین المللی گران قیمت از برزیل به خانه برمی گردد باید تمام ذم و غم فدراسیون، کارشناسان فوتبال، رسانه ها و مطبوعات، بازیکنان و کادر فنی تیم ملی موفقیت و فتح جام ملت های آسیا و صعود به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه و صد البته موفقیت در جام جهانی آینده باشد چرا که این تیمی که در مقابل آرژانتین مدعی جام جهانی دیدیم واقعا پتانسیل بسیار بالایی برای پیشرفت و فتح قلل دارد.

به جرات می توان ادعا کرد که ماحصل جام جهانی برزیل برای تیم ملی ایران، صاحب سبک شدن و تاکتیک خاص دفاعی این تیم در مقابل قدرت های فوتبال جهان است که این خود شروعی موفق و نویدی موفقیت آمیز برای آینده فوتبال ایران اسلامی است.

البته در مقابل تیم منسجم بوسنی قضیه فرق می کرد چون ایران محکوم به شکست این تیم اروپایی بود و ایران به غیر از برد با تفاضل  گل بهتر، از دور رقابت ها کنار رفته و از صعود به دور یک هشتم نهایی بازمی ماند و همین عامل باعث شد تا ایران بیش از حد احساسی بازی کند و اضطراب ناشی از این قضیه به شدت در بازیکنان مشهود و ملموس بود.

اگر تیم ملی سبک و نظم تیمی و انگیزه کافی مقابل آرژانتین را بتواند در جام ملت های آسیا و در مقابل قدرت هایی چون ژاپن و استرالیا(میزبان) و… به کار گیرد مطمئنأ چهارمین فتح جام قاره کهن دور از دسترس نخواهد بود و مثال ساده مطلب فوق تیم عراق هفت سال قبل هست که با دست خالی، جام طلایی ۲۰۰۷ آسیا را بالای سرش برد.

البته ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که باید خط تهاجمی، بازی سازی، قدرت پاسکاری(به روش تیکی تاکا) و قدرت حفظ توپ حتی در حالت پرسینگ و فشار تیم حریف تقویت شود وضعف ایران در موارد بالا فقط با به ثمر رسیدن یک گل و عدم حفظ توپ بیش از سه ثانیه در بیشتر زمان بازی بیشتر از پیش ملموس گشت.

تقویت ضدحملات تیم ملی ایران نیز می تواند یکی از نقاط قوت این تیم باشد و در تورنمت های بین المللی و بزرگ به کمک تیم آمده و ایران حتی از این روش می تواند از تیم های قویتر و تاکتیکی تر از خودش امتیاز کسب کند.

حال باید به انتظار نشست و دید که کارلوس کیروش در ایستگاه آفریقای جنوبی پیاده می شود یا در ایران می ماند؟ اگر ماند چه برنامه و عملکردی در جام ملت های آسیا خواهد داشت؟ و آیا تیم ملی جمهوری اسلامی ایران سبک و تاکتیک جدیدش را ادامه خواهد داد یا بازهم بازی احساسی خودش را دنبال خواهد کرد؟

از : مهدی دهقانی