اعتدال آذربایجان / یادداشت وارده ؛ از: بهزاد شهلاچشم

کارشناس مسایل شهری طی یادداشتی به دوری سازمان میادین شهرداری از فلسفه تأسیس آن اشاره داشته است.

شهرداری‌ها وظیفه دارند به توزیع ارزاق و مایحتاج عمومی در سطح شهر نظارت کنند.

این کار در سال‌های پیش از انقلاب توسط شرکت تعاونی شهر و روستا و با ارائه ارزان‌قیمت ارزاق اصلی به خصوص در محله‌های متوسط و فقیر انجام می‌شد. سازمان میادین امروز، تا حدودی مسئول ادامه‌دادن همان وظیفه است!

برای جلوگیری از واسطه‌گری و سفته‌بازی نسبت به میوه و تره‌بار، میدان‌های فروش برپا شد تا کالا مستقیماً از تولید به مصرف برسد و کمترین هزینه صرف واسطه‌گری شود.

در سالهای گذشته، این سیاست با اجاره‌داری غرفه‌های فروش، عملاً تعطیل شده بود و سازمان میادین با رانتهای حاصل از انحصار شهرداری و وزارت صمت، غرفه‌هایی را به قیمت گران و در نقاط مختلف شهر اجاره می‌داد که مستأجران آن شبکه‌ای از باندها و فروشندگان حرفه‌ای هستند که در جاهای مختلف غرفه و فروش وانتی دارند!

عرضه جنس در غرفه‌ها و وانتی‌ها عمدتا دارای دو شاخص اصلی است، اول؛ کیفیت پایین‌تر میوه و دوم؛ کم فروشی برخی‌ها با ترازوی معیوب!

در اینکه برخی‌ها از این راه کسب روزی حلال می کنند، شکی نیست و کسی هم مخالف کسب این افراد نیست، اما این قضیه باید یک صورت وضعیتِ «نظارت پذیر» به خود بگیرد و تمام نهادهای ذی ربط باید با شهرداری همکاری داشته باشند!

اما
شهرداری تبریز چندین وظیفه مهم و‌ اساسی دارد؛

۱- تأمین آسایش ترافیکی شهروندان

۲- ساماندهی وضعیت وانتی‌های داخل شهر و خارج کردن انحصار فروش از چنگال باندهای حرفه‌ای!

برای حمایت از فروشندگان پاکدست [که دنبال کسب روزی حلال هستند]، باید یک سیستم نظارت پذیر ایجاد شود و به نظر می رسد این کار با هزینه‌های سنگین اجتماعی هم همراه شود!

باندهای حرفه‌ای سال هاست که با تحریک احساسات مردم از طریق رسانه‌ها، مانع از ایجاد یک وضعیتِ نظارت پذیر شده‌اند…!

پی نوشت:
سدمعبرِ وانتی‌های باندی و حرفه‌ای هیچ تفاوتی با سد معبرِ بزرگ و مافیایی و شیکِ ساختمان های پزشکان و یا نمایشگاه‌های اتومبیل ندارد و باید فکر و برنامه جدی و اساسی برای مقابله با همه آنها وجود داشته باشد!