یادداشت ویژه اعتدال آذربایجان:

یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت و خروجی مطلوب در سازمان های دولتی در ایران، درک غلط بسیاری از مدیران از مفهوم واقعی «کار» و بی اطلاعی از اصل بسیار مهم و اساسی بنام “مدیریت کیفیت” است.

در مفاهیم بدوی و البته نادرست، کار را با قید مطلق مکانی و زمانی، سنجش می کردند یعنی، کار را به منزله حضور فرد در یک مکان ثابت(محل فیزیکی کار) و در زمان ثابت(تایم کاری مشخص) می دیدند.

درحالیکه در تعاریف جدید، کار یعنی انجام فعالیتی منجر به نتیجه با کمترین هزینه ممکن و بدون قید مکانی یا زمانی مطلق (مگر در موارد خاص که نیاز به خدمات حضوری و آنتایم هست مثل بانک یا مراکز درمانی و…). در همین راستا بود که از چندین دهه پیش و با عبور از این حصار غلط مفهومی، مفاهیم و مدل های جدید کار همچون دورکاری، سازمان مجازی، مدیریت کیفیت جامع و … در دنیا مطرح و پیاده سازی شده است.

از طرف دیگر، عموما مدیرانی که خود ضعیف بوده و توان نظارت فنی و کنترل کیفی کار را در زیر مجموعه خود ندارند، “کنترل کمّی” را ملاک تشخیص عملکرد کارکنان قرار داده و آن را جایگزین “کنترل کیفی” و سنجش محتوایی کار می کنند.

در نگاه این نوع مدیران دولتی، فردی که حضور بموقع و منظم در محل کار خود دارد یک کارمند خوب است حتی اگر محتوا یا خروجی مطلوبی نداشته باشد!

در کنترل کیفی، لازم است ضمن اشراف به ماهیت فعالیت مورد سنجش، میزان اثربخشی آن فعالیت کاری و تاثیر آن بر تحقق اهداف و ماموریت های شغلی و سازمانی مدنظر، سنجش شود.

به عبارتی، حضور، صرفا مهم نیست بلکه خروجی کار و میزان اثربخشی فرد در مدت فعالیت است که مهم و اصل دانسته می شود.

از تبعات مهم حضور چنین مدیران ضعیف و ناآگاه بخصوص در سازمان های دولتی، عدم خروجی و نتیجه گیری مطلوب در فعالیت های سازمانی، پایین بودن نرخ بهره وری در سطح بسیار نازل، نارضایتی عمومی از خدمات دولتی، پرهزینه شدن مدیریت کشور و …  است که لازم است سازمان امور اداری و استخدامی کشور به عنوان متولی اصلی نظام اداری و آموزش های مدیریتی، نسبت به رفع این نقیصه مهم و اصلاح ریل حرکتی سیستم دولتی کشور اقدامات مناسب به عمل آورد.

• بابک محمدزاده علمداری / دکتری مدیریت دولتی