یکی از بزرگترین اشکالات توسعه در ایران، جامع نبودن آن و چربش بعد اقتصادی بر ابعاد فرهنگی و اجتماعی آن در برنامه های مختلف توسعه است.

به گزارش اعتدال آذربایجان، برخلاف آنکه در صدر خبرها و اظهارات مختلف مسئولین و بخشی از افکارعمومی مشاهده می شود، مشکل کشور صرفا رشد اقتصادی نیست بلکه مشکل بنیادین و اصلی، بی توجهی به توسعه فرهنگی و توسعه اجتماعی و عدم توازن ابعاد فرهنگی و اجتماعی توسعه با توسعه اقتصادی است که در سایه عدم توجه به مقولاتی همچون، احترام به طبیعت، پایبندی به نفع عمومی، قانونمندی اجتماعی، کمیت و کیفیت آموزش، حقوق شهروندی و اجتماعی و… پدید آمده است و موجب توسعه نامتوازن و عدم توسعه یافتگی شده است.

نتیجه توسعه نامتوازن، بحران دریاچه ارومیه است که برغم اقدامات مختلف (که البته نوش داروی بعد مرگ سهراب شده است) در حال تشدید است.
نتیجه توسعه نامتوازن، تشدید حاشیه نشینی در شهرهاست.
نتیجه توسعه نامتوازن، گسترش مهاجرت و نابودی جامعه روستایی پویا و فعال است.
نتیجه توسعه نامتوازن، تشدید شکاف های اجتماعی و طبقاتی است.
نتیجه توسعه نامتوازن، بحران همبستگی ملی و رشد آنارشیسم و گسست اجتماعی است.
نتیجه توسعه نامتوازن، بحران هویت و شکاف بین نسلی در جوانان و نوجوانان است.
نتیجه توسعه نامتوازن، رشد بی اخلاقی در جامعه است.
نتیجه توسعه نامتوازن، اتلاف منابع و افزایش هزینه‌ تصمیمات و برنامه های دولت به علت عدم مشارکت و همراهی اجتماعی است.
نتیجه توسعه نامتوازن، عدم توسعه یافتگی و عقب ماندگی پایدار است.

خشک شدن دریاچه ارومیه و تالاب های قوری گل و قره قشلاق بناب و … ، فرونشست زمین در اغلب مناطق استان به علت خالی شدن سفره های آب زیرزمینی، نهادینه شدن معظل آلودگی هوا در تبریز و مناطق اطراف، آلودگی‌های شیمیایی منابع آب و خاک محیط پیرامونی برخی واحد‌های صنعتی خاص استان، از بین رفتن اکوسیستم پایدار جنگل ها و مراتع در استان و بطور کلی تغییرات اقلیمی منفی در اغلب نقاط استان، همگی نتیجه توسعه غلط و نامتوازن و ناپایدار در استان طی چند دهه گذشته و همانند اغلب نقاط کشور می باشد.

سخن پایانی:

بکارگیری مدل توسعه پایدار با تاکید بر الگوی توسعه سبز و با محوریت توسعه اقتصادی دانش بنیان بجای اقتصاد سنتی و صنعت محور، نسخه نجات استان و رهایی از این تهدیدات زیست محیطی و اقلیمی خطرناک و فاجعه های انسانی ژئواکولوژیک می تواند باشد.