با سلام ، جای دکتر اعلمی در بین این افراد واقعا خالیست نمی دانم اکثر دانشگاه های کشور از ایشون برای سخنرانی و مناظره دعوت می کنند ، در دانشگاه های تبریز ما چرا از خودی دعوت نمی شود جای تعجب دارد .

پاسخ

اگر امروز وقتی از خانه بیرون زدیم و یا زمانی که قصد برگشت به منزل داشتیم، کمی دقیق‌تر به دور و اطرافمان نگاه کرده و سعی کنیم محدودیت‌های رفت‌و‌آمد افراد دارای معلولیت ـ چه آنهایی که ‌محدودیت‌های حرکتی دارند و چه کسانی که از حواسی مانند بینایی و شنوایی مواجهند محروم و… ـ را درک کنیم، قطعا بهترین روز جهانی معلولان در کشورمان رقم خواهد خورد.

به گزارش «تابناک»، اگر پای درد دل افراد دارای معلولیت بنشینیم (نمونه‌اش را اینجا بخوانید)، لابه‌لای گلایه‌هایی که از مقرری اندک، دریافت نکردن حمایت مناسب، اجرا نشدن قوانین و موارد بسیارِ دیگر مطرح می‌کنند، گلایه از کم کاری نهادی که متولی «حمایت و توانبخشی» ایشان است، بیش از هر چیز ‌برجسته به نظر می‌رسد؛ گلایه از سازمان بهزیستی یا همان مهمترین نهاد حمایتی دولتی که سال‌ها پیش، از ادغام سازمان‌های خیریه و حمایتی فعال در این بخش شکل گرفته و مأموریت‌‌هایی مشخص یافته اما کمتر موفقیتی به دست آورده است.

کافی است، مأموریت‌های تعریف شده برای این سازمان را فهرست‌وار بخوانیم تا دریابیم که از حمایت و توانبخشی معلولان، سالمندان، زنان خودسرپرست، کودکان کار، ایتام، دختران پناهجو (فراری)، بیماران، معتادان و … گرفته تا پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی و معلولیت‌های مختلف و سرانجام، ارائه آموزش‌های گوناگون، مثبت ارزیابی نشدن عملکرد بهزیستی در ادوار گوناگون، جایی از ابهام ‌نگذارد.

این در حالی است که اگر منصفانه به ماجرا بنگریم، حتما عوامل بسیاری در رسیدن بهزیستی به جایگاه امروز موثر بوده و نمی‌توان تمامی مشکلات عملکرد ادوار ‌این نهاد را در مدیریت کنونی این مجموعه خلاصه کرد؛ همان گونه که نمی‌توان موفقیت‌های رقم خورده در این سازمان را هم تنها متعلق به این افراد دانست.

این در حالی است که اگر از عملکرد مدیران این مجموعه نیز به سادگی بگذریم، باز حق مطلب ادا نخواهد شد، چراکه مگر می‌توان هر روزه با گدایان خیابانی، کارتن‌خواب‌ها، معتادان، مبتلایان به بیماری‌هایی مانند ایدز، کودکان ریز و درشت دنیای کار، افزایش آمار طلاق و بسیاری دیگر از موارد مرتبط با مأموریت‌های از پیش تعریف شده این سازمان سر و کار داشت و وعده‌های مسئولان برای رفع آنها را به یاد آورد و در آخر این گونه نتیجه گرفت که همه امور به روال است و جای نگرانی ندارد؟

مگر می‌شود از یاد برد که سال گذشته در چنین روزی، رئیس این نهاد عریض و طویل پس از هشت سال از تصویب و ابلاغ «قانون جامع حمایت از حقوق معلولان»، دلایل اجرا نشدنش را ایرادات قانون خواند و خبر داد که بازنگری این قانون جامع در دستور کار نهاد متبوعشان قرار دارد، ولی اکنون که یک سال از آن روز می‌گذرد، نه خبری از بازنگری شده و نه اتفاق مشابه دیگری رخ داده است.

مگر می‌شود صف مشکلات ریز و درشتی را که توقع می‌رود بهزیستی تلاشی برای رفعشان انجام دهد، دید و از کنار موضع منفعلانه سازمان بهزیستی در قبالشان گذشت؟ چطور باید کودکان کار را در سطح شهرها دید، اطلاع داشت که قانون استخدام ۳ درصد معلولان در دستگاه‌های دولتی بر زمین مانده، از مقرری بسیار بسیار ناچیز مستمری‌بگیران شنید، سکوت کر‌کننده سازمان در قبال اعمال نشدن قوانین ارتقای ایمنی خودروها را که معلولیت زاست، دید و از هیچ کدام از این موارد، کم کاری سازمان بهزیستی را نتیجه نگرفت؟

شاید اگر شعار مندرج ‌روی بنر پشت سر آقای رئیس را تغییر داده و به جایش شعار امسال، «موانع را بشکنیم و درها را باز کنیم» بنویسیم، نشست هر ساله سازمان بهزیستی به مناسبت این متفاوت خواهد شد!

این در حالی است که اگر سری به پایگاه اطلاع رسانی بهزیستی کل کشور بزنیم، درخواهیم یافت که به رغم وجود این همه نقصان و کمبود، رئیس سازمان وعده‌هایی مانند افزایش ۲۰ درصدی یارانه مراکز نگهداری معلولان را داده و با اطمینانی مثال‌زدنی، از «تحقق بخش عمده اهداف بهزیستی در دولت تدبیر و امید» در راستای اهداف پیش‌بینی شده برنامه صد روزه دولت خبر می‌دهد ولی به یاد نمی‌آورد که سال گذشته در چنین روزی چه وعده هایی داده بود.

جالب اینجاست که گویا کسی هم به یاد نمی‌آورد همین مقام مسئول پارسال راه‌اندازی فروشگاه‌های زنجیره‌ای فروش محصولات معلولان را وعده داده بود که قرار بود کار نوینی در راستای توانمندسازی معلولان باشد؛ مقام دیگری از حذف یک ماده از قانون جامع خبر داده بود که قرار بود بحث کمبود و نداشتن اعتبارات برای استخدام معلولان را مرتفع کرده و پیرو آن وعده داده بود که تلاش می‌کنند تا قانون استخدامی معلولان از ۳ درصد به ۵ درصد ارتقا بیابد؛ یکی هم راهکاری برای ایجاد ۲۶ هزار شغل ارائه کرده بود و هر کسی به زعم خود تلاش داشت تا بهترین دورنمای ممکن را برای خانواده بزرگ تحت حمایت بزرگترین نهاد حمایتی دولتی کشور ترسیم کند.

اینجاست که آنچه نقدا می‌توان از ارائه وعده‌های مختلف و پیگیری نکردنشان نتیجه گرفت، دور ماندن عملکرد سازمان بهزیستی از دید نهادهای نظارتی است که اگر غیر از این بود، قطعا پایش میزان تحقق وعده‌های ارائه شده توسط مسئولان این سازمان در یک سال اخیر برای رسیدن به ضرورت ایجاد تغییرات گسترده در مقوله حمایت از شهروندان احساس شده و بهزیستی در مسیری قرار می‌گرفت که بتواند بهترین پناه مددجویان باشد نه سازمانی عریض و طویل که ظاهرا نیازمند مددرسانی است!

پاسخ