به گزارش اختصاصی اعتدال آذربایجان (اعتدال پرس)، پس از اقدام سه کشور اروپایی در فعال‌سازی مکانیسم ماشه (اسنپ‌بک) علیه ایران، جمعی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی با انتشار پیام‌هایی در شبکه اجتماعی ایکس، این اقدام را «سیاسی، غیرقانونی و ضدایرانی» دانستند. آنان تأکید کردند که جمهوری اسلامی ایران «زیر بار زور نخواهد رفت» و غرب نمی‌تواند با ابزار فشار، ملت ایران را وادار به عقب‌نشینی کند.

اروپا، بازوی سیاسی واشنگتن

احمد نادری، عضو هیأت رئیسه مجلس، فعال‌سازی اسنپ‌بک را نشانه «اوج وارونگی معیارهای حقوقی غرب» خواند و گفت: اروپا بازوی سیاسی آمریکا در «مهندسی جنگ و تحریم» است و با این اقدام استقلال سیاسی خود را زیر سؤال برد.

روندی غیرحقوقی و غیر فنی

علیرضا سلیمی، دیگر عضو هیأت رئیسه مجلس، سه کشور اروپایی را متهم کرد که در «فرایندی غیرحقوقی و غیر فنی» به دنبال اجرای مکانیسم ماشه هستند. او تأکید کرد: «ایران دست بسته نیست» و در برابر این روند واکنش متناسب نشان خواهد داد.

اشتباه برجامی و پیامدهای امروز

محسن زنگنه، نماینده تربت‌حیدریه، با انتقاد از گنجاندن مکانیسم ماشه در متن برجام، آن را «اشتباه و خسارت» دانست و هشدار داد که ترساندن جامعه از عواقب اسنپ‌بک می‌تواند خسارتی فراتر از تحریم‌ها به بار آورد.

تیر خلاص برجام و «مکانیسم غیرت ملی»

احمد راستینه، نماینده شهرکرد، فعال شدن مکانیسم ماشه را «تیر آخر بر تابوت برجام» توصیف کرد و خواستار «شلیک مکانیسم غیرت ملی» شد. او سه راهبرد این مکانیسم را «اتحاد مقدس برای شکست استکبار»، «تقویت بسیج و هسته‌های مقاومت در جهان» و «همدلی قوا برای فعال‌سازی همه گزینه‌ها» عنوان کرد.

نقد دیپلماسی ایران

علیرضا عباسی، نماینده کرج، با نگاهی انتقادی‌تر پرسید: «دیپلماسی ما برای جلوگیری از این موضوع چه کرد؟» او هشدار داد که اگر زمین بازی در ۳۰ روز آینده تغییر نکند، بار گرانی و فشار دوباره بر دوش مردم خواهد بود.

از تابوت برجام تا واقعیت‌های میدانی

اظهارات تند نمایندگان نشان می‌دهد که مکانیسم ماشه نه تنها شکاف‌های عمیق میان ایران و اروپا را پررنگ‌تر کرده، بلکه بار دیگر ناکامی‌های برجامی را به صدر گفتمان سیاسی کشور بازگردانده است. هرچند تأکید بر «ایستادگی و مقاومت» محور مشترک این واکنش‌هاست، اما اختلاف دیدگاه‌ها درباره نقش دیپلماسی و مدیریت پیامدهای احتمالی، پرسشی جدی را پیش روی سیاست‌گذاران قرار می‌دهد: آیا تهران می‌تواند زمین بازی تحریم‌ها و فشارهای بین‌المللی را به نفع خود تغییر دهد یا باید منتظر تکرار دور تازه‌ای از فشار اقتصادی بر مردم باشد؟