کارآکتر آغاسی در سریال علی البدل، واقعیتِ مهمِ بخشی از جامعه ماست. کارآکتری که جریانات و گروه‌ها را بر اساس منافع شخصی خودش هدایت می‌‌کند. دختر خاله‌اش را به عقد یکی از خان‌ها در می‌آورد، همزمان مشاور هر دو خان می‌شود و از هر دو طرف ماجرا، سودهای کلانی به‌دست می‌آورد. حرفش بُرو دارد. آدم می‌چیند و ساز و کار تعیین می‌کند آنهم برای تامین منافع خود نه مردم.

آغاسی‌ها واقعیت انکار ناپذیر جامعه ما هستند. آدم‌هایی که خیلی سیاسی نیستند اما سیاسی‌کاری را خوب بلدند. نه راستند نه چپ، اما خوب زیرآبی می‌روند. نه اصلاح طلب‌اند و نه اصولگرا، اما به اقتضای منافع خودشان در آنِ واحد می‌توانند رنگ عوض کنند و با هر قبیله سر یک سفره بنشیند.

آغاسی‌ها در بدنه حاکمیت حضور دارند و اساساً برایشان مهم نیست چه کسی و چه گروهی، با کدام شیوه و منش سرکارند، مهم منافع آنهاست که چگونه تامین می‌‌شود.

هستند کسانی که آغاسی‌‌وار منافع خود را تضمین می‌کنند و عموماً هم موفق‌‌اند، همچنان که آغاسیِ علی البدل موفق بود. حتی در شرایطی که بساط نریمان خان و نوذرخان برچیده شده بود، او برگه مهر می‌کرد و کارش را جلو می‌‌برد.

و جالب اینکه، اگر کرام الکاتبین تقاص از او نمی‌کشید، همچنان موفقیت با آغاسی بود. یعنی سیستم و مردم در بلبشوی دعوای خان‌ها، کاری به کارشان نداشتند و خیانت‌های او از چشم مردم و حاکمیت دور بود.

ایام انتخابات سال ۹۲ شخصی را می‌شناختم که در دولت دهم مسئولیت داشت. در یکی از خیابان‌های تبریز، برای سعید جلیلی ستاد زده بود. بعد از روی کار آمدن دولت تدبیر، مسئولیت این فرد ارتقاء یافت. با خود اندیشیدم چگونه فردی با این مختصات توانسته در دولت یازدهم دوام بیاورد. نه تنها دوام بیاورد بلکه، ارتقا مقام نیز داشته باشد. دولتی که به صغیر و کبیر دولت قبلی رحم نکرد.

بعد از کلی پرس و جو، بعدها فهمیدم، وی همزمان که برای جلیلی ستاد زده بوده، در ستاد روحانی نیز مسئولیت داشته. و همین برگه‌ی مسئولیت کار را بر وفق مراد وی جلو برده است تاکنون.

القصه؛ آغاسی‌ها همچنان مشغول کارند.