صادقی در این یادداشت آورده است: رسانه‌ها صاحب پایگاه اجتماعی دولت محسوب می‌شوند و طبیعی است که بعد از روی کار آمدن آقای روحانی دو انتظار از آقای روحانی داشتند؛ انتظار نخست رسانه‌ها این بود که اهداف گفتمانی آنها به خصوص در حوزه مسائل سیاسی برآورده شود و انتظار دیگر رسانه‌ها از دولت انتظار صنفی بود.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: طبیعی است که هر جریان رسانه‌ای که با دولت خودش را همسو می‌داند از این انتظارات خواهد داشت و می‌خواهد فعالیت خودش را چه در حوزه صدور مجوز و چه در حوزه کاهش سخت‌گیری‌ها و برخورداری از حمایت و امکانات دولتی برای توسعه فعالیت‌ها تسهیل کند.

صادقی در این یادداشت ادامه می‌دهد: حالا باید از خود سوال کنید عملکرد دولت چقدر موفق بوده و عملکرد رسانه‌ها چگونه بوده است؟ و آیا این تعامل مثبت بوده یا رو به کاهش بوده است.

این فعال رسانه‌ای، دولت و رسانه‌ها را یک دور منفی ارزیابی کرده و نوشته است: رابطه دولت با رسانه‌ها مثل هر پدیده دیگری تز و سنتز است؛ طبیعی است که وقتی اتفاقی بین دولت و رسانه‌ها می‌افتد این دور تکرار خواهد شد و رسانه‌ها که از دولت بازخورد مثبت نمی‌گیرند واکنش منفی نشان می‌دهند و واکنش منفی آنها باعث می‌شود دولت کنشش را منفی‌تر کند که این فضا منجر می‌شود به اینکه یک دور منفی ایجاد شود.

صادقی در این یادداشت تاکید می‌کند: در واقع نکته اصلی این است که دولت تیم رسانه‌ای ندارد؛ گرچه افرادی هستند که ممکن است در حوزه آکادمیک، سیاسی و امنیتی دارای تجربه بوده یا تصدی‌گری پست‌های رسانه‌ای دولت را برعهده داشته باشند اما به آن معنا که این افراد تیم روابط عمومی و رسانه‌ای دولت باشند اتفاق نیفتد.

«نتیجه امر این می‌شود که رسانه‌های حامی دولت به خاطر مسائلی گفتمانی، حمایت‌شان را از دولت بخصوص در زمینه سیاست خارجی که چالش اصلی دولت بود ادامه می‌دهند اما از درون با چالش‌ها و مشکلات زیادی مواجه شده بودند و انتقادات فراوانی داشتند و منتظر فرصتی بودند که به دولت نشان دهند شرایط خوب نیست.»

صادقی در این یادداشت ضمن اشاره به سوابق حسن روحانی که در مناصب غیررقابتی و غیر نیازمند به ارتباط با رسانه‌ها از جمله دبیری شورای عالی امنیت ملی و رئیس مرکز تحقیقات مجمع حضور داشته است، می‌افزاید: اینگونه مسئولان به چالش با رسانه‌ها نمی‌رسند که ظرافت رفتار با رسانه‌ها و اهمیت آن را درک کنند و تصور می‌کنند با صرف یک جلسه و یک صحبت کردن و یک انتقاد مسائل حل می‌شود در حالی که افرادی که کار مطبوعاتی کرده‌اند کاملا این ظرافت‌ها را درک می‌کنند.

مشاور رسانه‌ای هاشمی رفسنجانی در این یادداشت می‌نویسد: حداقل انتظار رسانه‌ها از دولت این است که دیده شوند. دولت رسانه‌ها را نمی‌بیند، دولت فقط رسانه‌های مخالف خود را می‌بیند و حتی به آنها امتیاز و باج هم می‌دهد، در حالی که دولت نیازمند است که رسانه‌ها را ببیند؛ بدنه رسانه کشور رابطه مستمری با دولت ندارد اما از طرفی دیگر باید گفت دولت درباره هنرمندان موفق‌تر بوده و توانسته در حوزه سینما، موسیقی، فرهنگ و نشر کتاب تا حد زیادی سرمایه اجتماعی را احیا کند.

وی با اشاره به وجود معاونت ارتباطات و رسانه‌ها و شورای اطلاع‌رسانی دولت و همچنین مشاور رسانه‌ای رئیس‌جمهور و مشاور فرهنگی رئیس‌جمهور و همچنین رئیس‌ دفتر در این یادداشت تاکید می‌کند: معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد عملا باید مجری این سیاست‌ها باشد اما به دلیل اینکه آن افراد رسانه‌ای به آن معنا نیستند و از جنس رسانه نیستند و تخصص‌های دیگری دارند آن سیاستگذاری لازم انجام نمی‌شود و بنابراین در اجرا هم معاونت مطبوعاتی نمی‌تواند موثر باشد.

صادقی در این یادداشت آورده است: هزینه ناکارآمدی رسانه‌ای دولت را خود رئیس‌جمهوری می‌پردازد. در حالی که اگر سازماندهی مناسبی داشت، وارد این فضا نمی‌شد اما به هر صورت به نظر من در این شرایط تنها یک راه وجود دارد و دولت باید دارای یک سیاست رسانه‌ای بشود و با منتقدان خود ساز و کار مناسبی داشته باشد، نه امتیاز دادن و باج دادن و برخوردهای انفعال مشکل دولت را حل می‌کند و از آن طرف هم نه بی‌توجهی و نادیده گرفتن رسانه‌های حامی مشکلی را حل خواهد کرد؛ این دو روش در یک سال گذشته نشان داده است که نتیجه عکس می‌دهد.