به گزارش اعتدال آذربایجان (اعتدال پرس) به نقل از آناج، سونامی حوادث آسانسور در تبریز هرچندماه یک‌بار با حادثه‌ای دلخراش خبرساز می‌شود؛ با وجود تکرار مکرر مرگ و مصدومیت شهروندان، هنوز آمار دقیقی از تعداد آسانسورهای فعال و ایمن در شهر وجود ندارد. این در حالی است که مدیرکل استاندارد آذربایجان‌شرقی خود اذعان می‌کند «بخش اندکی از آسانسورها استانداردسازی شده‌اند»؛ اما پرسش اساسی این‌جاست: متولی اصلی فاجعه آسانسورهای ناایمن کیست؟

روایت یک دلهره در کابین تاریک

روز گذشته خاموشی ناگهانی برق در منطقه منصور تبریز، یک شهروند را در آسانسور نیمه‌راهی گرفتار کرد. حادثه‌ای که خوشبختانه با خیر گذشت، اما یادآور ده‌ها مورد مشابه در سال‌های اخیر است؛ از سقوط آسانسور‌های مسکونی گرفته تا مصدومیت و مرگ شهروندان.

اعتراف صریح مدیرکل استاندارد

صبح امروز مدیرکل استاندارد آذربایجان‌شرقی در جمع خبرنگاران اعلام کرد: «آسانسورهای غیراستاندارد تبریز جان شهروندان را تهدید می‌کند و تنها تعداد اندکی از آسانسورها تحت استانداردسازی قرار گرفته‌اند.»

او همچنین مسئولیت نظارت بر شرکت‌های نصاب آسانسور را متوجه اداره‌کل صمت و اتحادیه دانست و تأکید کرد: «سرویس و نگهداری مستمر باید صرفاً توسط نصابان معتبر و بازرسی آسانسورها نیز توسط شرکت‌های تأییدشده انجام شود. در صورت بروز حادثه، مدیران مجتمع‌ها و ادارات باید پاسخ‌گو باشند.»

تناقض بزرگ؛ مطالبه‌گر یا پاسخ‌گو؟

این اظهارات در حالی است که افکار عمومی انتظار دارد اداره‌کل استاندارد به‌عنوان مرجع اصلی ایمنی و استاندارد آسانسورها، نه در جایگاه «منتقد» بلکه در جایگاه «پاسخ‌گو» قرار گیرد.

پرسش این‌جاست:

اگر بازرسی‌های دوره‌ای انجام می‌شود، چند آسانسور تاکنون به دلیل عدم رعایت استاندارد تعطیل یا تحت پیگرد قرار گرفته‌اند؟

چرا هیچ آمار شفافی از تعداد آسانسورهای فعال و ناایمن در تبریز منتشر نمی‌شود؟

آیا سازمان استاندارد با صدور هشدار و طرح مسئله، از بار مسئولیت اصلی خود شانه خالی می‌کند؟

جان مردم بازیچه نهادهای موازی

وقتی استاندارد، صمت، شهرداری و اتحادیه‌ها هر یک دیگری را متولی معرفی می‌کنند، نتیجه چیزی جز بلاتکلیفی و جان‌باختن مردم در کابین‌های ناایمن آسانسور نیست. این چرخه معیوب تا زمانی که دستگاه‌ها به‌جای مطالبه‌گری متقابل، اقدام عملی و پاسخ‌گویی شفاف نداشته باشند، ادامه خواهد داشت.