یادداشت وارده - اعتدال پرس/ بی تردید مهرماه تنها برای دانش آموزان جالب انگیز نبوده و برای معلمانی که پا به پای دانش آموزانشان تحریر عشق می نمایند کوله باری از خاطره و تجربه های جدید به همراه دارد.اما مهر امسال با دیگر سالها فرقی اساسی دارد چرا که با شروع مدارس عرصه سیاسی کشور نیز برای یک کارزار جدی انتخاباتی آماده می گردد.

افراد آگاه جامعه بر این باورند که زیرساخت و زیربنای توسعه کشور از هر منظری آموزش و پرورش است و اگر این مجموعه روی ریل درستی قرار بگیرد و با سرعت مطمئنه حرکت کند، دستیابی سریع‌تر به سرمنزل مقصود و اهداف تعیین‌شده‌ برای سکانداران تعلیم و تربیت دور از دسترس نخواهد بود.

در جوامعی مثل کشور ما اجرای عدالت آموزشی بدون در نظر گرفتن عدالت سیاسی غیرقابل تصور می باشد و بدان لحاظ است که خواسته و یانا خواسته ترقی اداری و سیاسی افراد در بسترهای آموزشی تکوین یافته و بروز می نماید.

توجه ویژه به رتبه‌بندی، توسعه عدالت آموزشی و تربیتی، استقرار نظام ملی تربیت و جذب معلم، استقرار نظام صلاحیت حرفه‌ای معلمان، اجرای برنامه درس ملی و تحول در برنامه‌ریزی آموزشی ، تنوع‌بخشی به منابع مالی ، ایجاد نظام جامع هدایت تحصیلی، افزایش سهم اعتبارات و… همه و همه جزء خواسته های معقولی هستند که برای وصول به آنها باید صاحب نفوذانی در پارلمان میدان بهارستان داشت تا در مراحل مختلف تصمیم گیری بتوانند اثرگذار باشند.

اگر نگاهی کوتاه به جریان برگزاری انتخابات مختلف داشته باشیم خواهیم دید که معلمان درتمامی مراحل انتخابات و از صدر تا ذیل آن،نقش اول و کلیدی را داشته و اصلا” بدون حضور و نقش آفرینی آنها تصور اجرای چنین برنامه ای غیرقابل ممکن می نماید.

اکنون که ستادهای انتخاباتی به صورت ملموس و غیرملموس در نقاط مختلف در حال شکل گیری است به عینه متوجه می شویم که شاه کلید اصلی تشکیل چنین جلساتی معلمان هستند.

هر فردی اعم از ضعیف و یا قوی،دارا و ندار و… احساس تکلیف!!! کرده و خود را نامزد انتخابات می نماید به ناگاه یاد معلمان دوران تحصیل خود افتاده و می خواهد برگ تأییدیه ای تصدیقی مبنی بر صلاحیت ذاتی وی از زمان دانش آموزی اخذ کرده و رشد سیاسی و اجتماعی خود را مدیون چنین معلمانی قلمداد نماید.

گویا معلمان اجرای انتخابات را به پیمانکاری گرفته اند. اکثریت اعضای هیأت های اجرایی و نظارت،نمایندگان فرمانداری و بخشداریها،نمایندگان شورای نگهبان،عوامل اجرایی و… را معلمان تشکیل داده و بیشتر حوزه های اخذ رأی در مدارس فعال می شود و…

کاندیداهایی اعم از مهندس،وکیل،پزشک،استاد و… خود را در معرض انتخاب مردم قرار می دهند و در یک کلام مطلع و مقطع ترجیع بند زیبای شعر انتخابات معلمان هستند و بس.

ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻔﯿﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯼ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﻭﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ نیمی ازﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ داده و همانطور که ذکر شد از منظر سیاسی هم نقطه ثقل مرکزی انتخابات می باشند.

اما در این میان سئوالی که به ذهن متبادر میشود آنست که علیرغم وجود چنین پتانسیل قوی برای اثرگذاری در انتخاب نمایندگان مجلس و به تبع آن نوع قوانین مصوب و نیز نظارت صورت گرفته،چرا این قشر فرهیخته از کمترین سود اداری وسیاسی بهره مند شده و بعد از انجام انتخابات در حاشیه قرار می گیرند؟

آیا زیبنده یک معلم است که خود را به عنوان طرفدار فلان کاندیدا معرفی نموده و در نماینده شدن وی نقش اصلی را بازی کرده و بعد از انتخابات برای پیگیری کمترین حقوق خود دربه در به دنبال وی بگردد؟

چرا نباید بیش از نصف نمایندگان مجلس از این قشر متعهد،متواضع،فرهیخته و در عین حال آگاه باشد؟

کشوری که می خواهد در افق 1404 از لحاظ علمی، فرهنگی و اقتصادی رتبه اول منطقه باشد، چگونه از معلمان این اصلی ترین عامل توسعه علمی و فرهنگی که در نهایت منجر به توسعه اقتصادیش خواهد شد،عمدا و یا سهوا غفلت می ورزد ؟

کوتاه سخن اینکه اگر معلمان میخواهند نمایندگانی به عنوان زبان گویای آنها در مجلس دهم بوده و پیگیر مطالبات قانونی شان باشند باید افرادی از جنس خود را روانه پارلمان نمایند تا اولا” میزان و مقدار تأثیرگذاری قشرفرهنگی در تعاملات اجتماعی و سیاسی به وضوح مشخص گردیده و ثانیا” نمایندگان دیگر صنوف هم بر این تأثیر،تمکین کرده و تکلیف خود را در مورد آنها بهتر و بیشتر از پیش انجام دهند.

انتظار می رود در فردای انتخابات مجلس دهم،معلمان به عنوان قابل اعتمادترین و آگاهترین صنف جامعه، سکاندار اصلی قوه مقننه کشور شده و نقش قانونگذاری و نظارت خود را به بهترین نحو انجام دهند.

(سید اسلام فیاضی،رییس مجمع فرهنگیان ایران اسلامی استان آذربایجان شرقی)