* یادداشت وارده /

بسم الله الرحمن الرحیم

سید الشهداء من الاولین والاخرین – حسین فاطمه (س) – تجلی نور اعظم و اشرف ذات باری تعالی است.به سبب مقام نورانی امام حسین (ع) بود که مسند نشین ((لو لاک لما خلقت الافلاک )) نبی اعظم و سرور کائنات محمد مصطفی (ص) – خاتم النبیین- با مشاهده وجود اقدس و انورش به سجده افتاد! لیکن حضرت سیدالشهدا (س) خدا نبود که جد بزرگوارش رسول اکرم (ص) بر وی سجده کرد اما به تصریح آیه شریفه قران ((هو معکم أینما کنتم) احاطه و معیت قیومی ذات پروردگار در ذره ذره نظام هستی است اما، چه وجودی اشرف و انور در کمالات آفرینش لایقتر و شریفتر از امام حسین (ع) که اسم اعظم و کلمه التامه حضرت حق تعالی است.آری حسین فاطمه (س)، نورٌ علی نور است و باطن قرآن و جوهر عالم و صاحب مقام ولایت مطلقه کلیه الهیه و حقیقت محمدیه است. حضرت سید الشهداء (ع)، به سبب وحدت نوری با پیامبر خاتم – محمد مصطفی (ص) – که در شان و منزلت آن حضرت فرمود: ((حسینٌ منی و انا من حسینٍ)) و همچنین میفرماید:(( انا و علیٌ و فاطمه و الحسن و الحسین من نورٍ واحد)). به مسند سبب آفرینش تکیه زد! امام حسین (ع)، تجلی عشق حضرت لم یزلی است محبوب و معشوق ذات باری تعالی است آنکه در حدیث معروف قدسی فرمود : (( کنت کنزاً مخفیاً فاحببت ان اُعرف فخلقتُ الخلق لکی اُعرف، یعنی: من گنجی مخفی بودم دوست داشتم شناخته بشوم سپس مخلوقات را آفریدم تا شناخته شوم.)) آنگاه نور پیامبر اعظم (ص) و اهل بیت معصومش به نور حضرت نورالانوار- ذات باری تعالی – جلوه گر شد.

استاد سید محمود انوار چه زیبا می سراید:

آری نبود ما و من و خاک و باد و آب / پیشی گرفته بود به عالم نوای عشق —

آری نبود وضع و کم و کیف و بعد و جسم / حتمیت آنکه پیش بود بانگ نای عشق —

صهبای عشق بود وصفا بود و جام عشق/ آری نماند زآن همه جز جای پای عشق —

گفتند نوش کرده ای ای مرد دین گناه/ حاشا که من گناه بنوشم به جای عشق —

نوشیده ام شراب محبت ز دست دوست/ زیرا گناه ترک وفا بود به پای عشق

حضرت سید الشهداء (ع) سرحلقه عشاق عالم، مست می خمخانه عشق، یگانه مشتری اعظم مصائب عالم از ازل تا ابد، از جمیع انبیاء و اوالیای الهی سر آمد! آن حضرت عطر انگیزترین گل گلزار وحدت بود و در ذروه التوحید جز معشوق و محبوب لم یزلی هیچ ندید . صاحب مقام رضا بود و جنه الاعلی است که، ایشان را از سوی حضرت حق (( رضوانی و جنتی )) خطاب آمد! صاحب منصب تسلیم در دعای بلند عرفه خطاب به معبودش عرض میدارد: الهی أغننی بتدبیرک عن تدبیری و بأختیارک لی عن أختیاری. امام حسین (ع)، تأویل آیه ایثار است و قتیل راه عشق من الازل الی الابد. آن حضرت وحدت را در کثرت و کثرت را در وحدت به ظهر عاشورا در دشت نینوا به جویندگان شریعت و طریقت و حقیقت تا ابد برای همیشه معنا کرد! اللهم أرزقنا زیاره الحسین عارفاً بحقه.

جعفر راستگو – دانش آموخته رشته عرفان اسلامی/ دانشگاه علوم و تحقیقات تهران
منبع: پایان نامه کارشناسی ارشد نگارنده با عنوان: فرازهای عرفانی خطبه های امام حسین (ع) سال ۱۳۸۰و