نشریه “بهمن آذربایجان” نخستین شماره خود را منتشر کرد
بهمن آذربایجان، حتماً نشریه‌ای انقلابی است. با این توضیح واضح که انقلاب را یک منظومه می‌داند که به همه‌چیز ربط دارد و با همه‌چیز کار. با این حساب، تصویری که می‌کوشد تا از انقلاب نشان دهد، با قرائت‌های تقلیل‌یافته و ساندویچیِ رایج متفاوت است. بهمن، پرداختنِ به مسائل واقعی مردم و جامعه را، عین انقلابیگری […]
بهمن آذربایجان، حتماً نشریه‌ای انقلابی است. با این توضیح واضح که انقلاب را یک منظومه می‌داند که به همه‌چیز ربط دارد و با همه‌چیز کار. با این حساب، تصویری که می‌کوشد تا از انقلاب نشان دهد، با قرائت‌های تقلیل‌یافته و ساندویچیِ رایج متفاوت است. بهمن، پرداختنِ به مسائل واقعی مردم و جامعه را، عین انقلابیگری می‌داند.
به گزارش اعتدال پرس، شماره نخست ماهنامه «بهمن آذربایجان» به مدیرمسئولی روح اله رشیدی از روزنامه نگاران خوش فکر و متعهد تبریز، منتشر شد.
«بهمن آذربایجان و انقلاب ساندویچی» سرمقاله ی این شماره است که در آن، مدیرمسئول نشریه کوشیده است، مسیر پیش روی «بهمن آذربایجان» را در فضای رسانه ای منطقه، تصویر کند. در بخشی از این مطلب می خوانیم: «بهمن آذربایجان، حتماً نشریه‌ای انقلابی است. با این توضیح واضح که انقلاب را یک منظومه می‌داند که به همه‌چیز ربط دارد و با همه‌چیز کار. با این حساب، تصویری که می‌کوشد تا از انقلاب نشان دهد، با قرائت‌های تقلیل‌یافته و ساندویچیِ رایج متفاوت است. بهمن، پرداختنِ به مسائل واقعی مردم و جامعه را، عین انقلابیگری می‌داند؛ و گفتن و نوشتن از فقر، فساد، تبعیض، کشاورزی، صنعت، معیشت، تاریخ، هنر، شعر، موسیقی، تئاتر، ادبیات و… را تکلیفِ انقلابی‌اش.»
«چیغیر باغیر» عنوان بسته ای است با دستمایه ی رویدادها و اخبار استان، که به همراه نگاهی تحلیلی و انتقادی، ارائه شده است. در این بسته، عناوینی مانند «تیشه مدیران بر ریشه بناهای تاریخی تبریز، روایت سردار و دکتر از وضعیت معتادین تبریز، جدال بنرها در تبریز، روزی روزگاری مقبره الشعرا، همچنان مزار شهدا و…» به چشم می خورد.
«مسعود صدرمحمدی»، با تاملی در تاثیر فرهنگی تبریز در ممالک همسایه، به این سئوال پاسخ داده است که «چرا تبریز از سکه افتاد؟!» او کوشیده است تا با مقایسه ی تاثیرات فرهنگی شهر تبریز در ممالک مجاور ایران، نقش این شهر مهم را در دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی، به نقد بکشد.
«به نام شهدا، به کام زندگی» یادداشتی انتقادی است از «علیرضا بوالی» در نقد رویکرد بقاگرای تقدیس زندگی در ماجرای ۱۷۵ غواص شهید. مطالعه ی این مطلب، می تواند به شکل گیری منظری نو در مطالعات حوزه ی دفاع مقدس کمک کند.
بررسی وضعیت یادواره های شهدا، از الزامات کار فرهنگی است. «علی سلیمانیان» در یادداشت «شهادت بی دردسر؛ یادواره های بی آزار» نگاهی دارد به وضع موجود و مطلوب یادواره های شهدا.
«دستفروش» عنوان داستانی است از «قربانعلی طاهرفر» که در آن، زندگی روزمره ی یک دستفروش شهری و نحوه ی مواجهه ی او با اقتضائات زندگی شهری و مدیریت شهری، به چالش کشیده شده است.
«محسن هادی» در «بی خانمان های شهر بی گدا» موضوع «بی خانمانی» در کلانشهر تبریز را مورد توجه قرار داده و با مقایسه ی نوع برخورد با این پدیده در شهرهای مختلف ایران، کوشیده است تا راه حل های کاربردی، برای مواجهه با این مسئله ی مهم شهری ارائه دهد.
موضوع «توریست های درمان» که از ممالک همسایه، مهمان تبریز می شوند، در گزارش «میهمان خوانده و میزبان خوابیده» مورد توجه «غلامرضا سیفی» قرار گرفته است. در این گزارش، فرصت های این اتفاق در کنار تهدیدهای محتمل مورد بررسی قرار گرفته است.
