عابرانی که از مقابل فرمانداری رد می شوند اگر اندکی در فضای سبز مسیرشان تامل کنند با صحنه تکان دهنده ای مواجه خواهند شد!

مردی تنها یک تکه کارتن زیرش پهن کرده و در گرمای نزدیک به ۴۰درجه مقابل دیدگان مردم لابلای درختان در حال گذران زندگی است.

اسمش یونس است، چند سالی است که به بلای خانمان سوز اعتیاد و مصرف مواد مخدر مبتلا شده و هم اکنون در حال ترک و پاک شدن است(البته به ادعای خودش)شیرازه زندگی او بعد از گرفتار شدن در چنگال اعتیاد از هم پاشیده شده و زن و فرزندش او را ترک کرده است.

سر صحبت با او را باز می کنیم، از درد و غم هایش می گوید：مقصر اصلی خودم هستم، هر چه کردم بر خودم کردم که لعنت بر خودم بادا! سابقا در تربیت مغازه مرغ فروشی داشتم و نزدیک به ۹سال نگهبان یک شرکت بودم ولی چرخش روزگار من را به یک کارتن خواب تبدیل کرد، حتی در خواب هم فکر نمی کردم روزی کارتن خواب شوم!

پس از جدایی زن و فرزندم در خانه پدرم به همراه نامادری و پسران او زندگی می کردم، نزدیک به دو ماه است که نامادریم مرا از خانه بیرون کرده و وسایل زندگیم را بیرون ریخته است! جایی برای خوابیدن ندارم، اکثرا در پارک ها و فضاهای سبز می خوابم، مجبور میشوم هر از گاهی گدایی کنم تا از گرسنگی نمیرم! شده روزهایی را بدون غذا سپری کردم!

دنبال کار می گردم تا برای خودم سرپناهی جور کنم، ولی هر جایی رفتم به نوعی طرد شدم، هر از گاهی از دور برای دیدن دخترم می روم، نمی خواهم من را با این وضعیت مشاهده کند و پیش دوستانش سرشکسته شود!

من آئینه عبرت هستم برای جوانان و کسانی که در خواب غفلت بسر می برند، اعتیاد شیرازه زندگی آدمی را می پاشد، امیدوارم هیچ کس مبتلا به این بلای خانمان سوز نگردد.

چه بسا بسیارند یونس هایی که در پس شعارهای برخی مسئولان شهر پنهان شده اند، آنچه در مورد چنین افرادی قابل تامل می باشد این است که نباید اینگونه افراد را معتاد متهاجر نامید! و آنها را ذیل ماده ۱۶قرار داد، چرا که تنها مشکل فعلی این افراد نداشتن سرپناه برای بازگشت به چرخه زندگی و آغوش گرم خانواده است، امید آن را داریم که آفتاب رحمت الهی به همت مسئولان شهری بر زندگی تیره و تار این افراد بتابد تا شهر تبریز همانند گذشته عنوان شهر اولین ها و شهر بدون گدا را یدک بکشد.

گزارش از : پویا خوش پیمان